معماری ایرانی را امروز بیشتر با مصالح و برخی فرم های خاصش شناختیم. درحالیکه به عنوان مثال، خانه ی ایرانی ویژگی های فراوانی داشت که فراتر از ظاهر، کالبد و فرم بود. از جمله آنها می توان به نوع نگاه معمار در تعریف فضاها و سامان دهی آنها اشاره کرد. «اتاق» اتاق خواب یا اتاق نشیمن و پذیرایی نیست، بلکه فضاییست چندعملکردی که کاربر با توجه به «شرایط» و «نیاز» های خود، در هر «زمانی»، تصمیم می گیرد که چه فعالیتی در آن اتفاق بیفتد. از طرف دیگر اتاق ها با ویژگی های کالبدی خود که امکانات متنوعی را نسبت به یکدیگر ارائه می دهند، شناخته می شوند. یعنی تالار ارسی، اتاق پنج دری، اتاق سه دری، اتاق پستو یا بالاخانه، هر یک ویژگی های به خصوصی دارند که کاربر در هر لحظه «قدرت تصمیم گیری» در چگونگی استفاده از آن را دارد.
